در گفت وگو با مهر مطرح شد
دلیلهای یك رای منفی به لایحه بودجه ۹۸ شهرداری تهران
مسیرساز: الهام فخاری تنها عضو شورای شهر تهران بود كه به لایحه بودجه سال ۹۸ شهرداری تهران رای منفی داد، وی دلیلهای این رای منفی را در گفت و گو با خبرگزاری مهر تشریح نمود.
الهام فخاری عضو شورای شهر تهران در گفت و گو با خبرنگار مهر در پاسخ به این پرسش كه امسال بررسی بودجه متفاوت تر از سال های گذشته بود و به جزئیات بودجه ورود نشد اظهار داشت: بررسی لایحه بودجه كشور در مجلس ضوابط و آئین نامه مشخصی دارد كه مجلسی ها برمبنای آن آئین نامه عمل می كند. شوراها در مورد بودجه شهرداری، آئین نامه، ضابطه، قانون مشخص و گردنگیر آوری جز سقف زمانی ندارند، بدین سبب چگونگی بررسی بودجه به توافق یا برنامه ریزی داخلی شورا برمی گردد كه به چه روشی و در چه محدوده زمانی به آن پرداخته شود. در جمع بندی توافقات، تشخیص اعضا این بود كه بررسی اصلی لایحه بودجه در كمیسیون ها خصوصاً در كمیسیون تلفیق صورت گیرد تا آن چیزی كه به صحن نمایش می شود، وضعیت مشخص تر، بحث شده و تعیین تكلیف شده تری داشته باشد، بنا بر این بررسی بودجه سال ۹۸ شهرداری سریع تر پیش رفت و وارد مسائل جزئی نشد مگر مواردی كه اختلاف نظر وجود داشت. توافق شده بود كه اگر در مراحل قبلی پیشنهادی عنوان شد و رأی نیاورد و فرد پیشنهاد دهنده بر آن اصرار و پافشاری دارد، این امكان وجود داشته باشد كه در صحن به آن پرداخته شود. فخاری تنها عضوی بود كه به لایحه بودجه رأی نداد؛ وی در توضیح رأی منفی خود به بودجه سال ۹۸ شهر تهران اظهار داشت: من با كلیات بودجه مخالف هستم و برای مخالفت خود استدلال هایی دارم و بنا بر این نطق روز بررسی بودجه را به این مساله اختصاص دادم و دلیل مخالفت خودرا بیان كردم. گرچه دوستانی كه در شهرداری بودجه را تنظیم كردند، چنین توجیهی دارند كه بودجه خلاف برنامه سوم نیست اما باید اظهار داشت كه مبتنی بر برنامه سوم هم نیست. وی افزود: یكسری محورهای جدید و چرخش رویكرد كم و بیش در برنامه سوم شهر تهران گنجانده شده بود، ویرایش و اصلاح زیادی بر روی برنامه ۵ ساله در شورا انجام شد تا برنامه سوم رویكرد نسبتاً متفاوتی داشته باشد. شورا وقت زیادی صرف اصلاح برنامه سوم كرده است. با عنایت به آنكه فاصله زمانی زیادی وجود نداشته، انتظار این بود كه احكام مصوب شده، مبنا قرار بگیرد. با استناد به صحبت های آقای الویری، باید گفت هنوز برنامه سومی به معنای برنامه نداریم، بلكه احكام وجود دارد و بودجه مستند و با ارجاع به احكام برنامه باید تنظیم شده باشد. فخاری با اشاره به اینكه بودجه امسال شهر تهران تفاوت چندانی با بودجه های سال قبل ندارد اظهار داشت: اگر بودجه های سال های اخیر را نگاه نماییم، متوجه تغییر الگوی شایان توجهی نخواهیم شد؛ بیشترین در بخش حمل و نقل، منابع انسانی و توسعه مدیریت هوشمندسازی شهری است كه در واقع عمدتاً حقوق و دستمزد پرسنل است و در دو سال قبل هم روال همین گونه بوده است. وی در پاسخ به این پرسش كه می توان گفت، بودجه امسال كپی از بودجه سال های قبل است توضیح داد: من چنین اصطلاحی را به كار نمی برم ولی شما بعنوان خواننده كه به این مسئله نگاه می كنید، چنین نظری را دارید، ضمن اینكه در بخش فرهنگی، كاهش قابل ملاحظه ای وجود دارد درحالی كه در احكام برنامه سوم دائماً صحبت از شهر انسان محور، شهرداری انسان محور و … شده است. با احترام به نظر افرادی كه می گویند تمام آمال و آرزوها را در بودجه دنبال نكنیم، باید اظهار داشت كه بحث آمال و آرزو نیست، ما برنامه سوم را در بودجه دنبال می نماییم. به نظر من احكام برنامه در بودجه كمرنگ است. بحث سلامت اجتماعی و سلامت روان برای نخستین بار در احكام برنامه سوم آمده است، درحالی كه نشانی از آن در بودجه وجود ندارد. فخاری با اشاره به اینكه اگر بودجه سال ۹۸ شهرداری تهران را با بقیه كلانشهرها یا شهرهای بزرگ دیگر دنیا مقایسه نماییم، متوجه می شویم در همه كلانشهرها به حوزه فرهنگ و اجتماعی توجه می شود اظهار داشت: در تمام دنیا به حوزه اجتماعی، فرهنگی و سلامت سوبسید تعلق می گیرد و همچون حوزه های هزینه بر و هزینه ای است، بدین سبب آزادی های فرهنگی دلیلی بر كاهش یا نادیده گرفتن بودجه این حوزه نمی گردد. بطور مثال در شهری مانند استكهلم حمایت دولتی از حوزه فرهنگ را شاهد می باشیم درحالی كه این شهر همچون شهرهای دولت رفاه در حوزه فرهنگی و اجتماعی است. از سال ۱۹۸۳ تابحال در نیویورك هر سال یك درصد از بودجه شهرداری به هنر عمومی شهری اختصاص پیدا می كند، درحالی كه لیبرال تر از نیویورك وجود ندارد، در همین كشور در حوزه فرهنگی، اجتماعی و هنر برای كتابخانه ۱۲ میلیون دلار در سال هزینه می شود و اعتبار قابل ملاحظه ای برای افراد با شرایط ویژه و بیماران گرفتار سندرم نقص ایمنی ایدز در نظر گرفته می شود. بگفته این عضو كمیسیون فرهنگی و اجتماعی شورای شهر تهران، اگر بخواهیم با الگوی جهانی مقایسه نماییم، هیچ جایی وجود ندارد كه بگوییم در نبود آزادی، بودجه به حوزه فرهنگی و اجتماعی تخصیص داده شده است یا اختصاص دادن بودجه به حوزه فرهنگی و اجتماعی، ورزشی یا سلامت، مداخله در آزادی های مردم است. این قسمتی از تأمین زیرساخت های سلامت اجتماعی است كه فضای اجتماعی سالم و رویدادهای مناسب و قابل دسترس برای مردم فراهم می آورد به سبب آنكه جامعه به نظام سلامت روان دسترسی سهل تر و فضاهای اجتماعی سازنده تری داشته باشد. فخاری با اشاره به اینكه با وجود افزایش ۲۰۰ میلیاردی به بودجه فرهنگی و اجتماعی هنوز به بودجه سال آینده شهرتهران نقد دارد اظهار داشت: من از همكارانم تشكر می كنم كه اكثریت اعضا به افزایش رقم ۲۰۰ میلیون رأی دادند ولی فكر می كنم كه بودجه شهرداری هنوز گویایِ نگاهی كه شعار انسان محوری می داده، نیست. با احترام به نظر اعضا، تلاش من بر این بوده كه دوستان یكبار به شهرداری این درس را بدهند كه اگر كاری صورت نمی گیرد، قرار نیست شورا و تیم كارشناسی شورا كه وظیفه نظارتی دارند، درگیر اصلاح جزئیات برنامه و بودجه شوند كه می توانست پیام رسا و روشنی باشد. ضمن احترام به تخصص و توانمندی مدیران ارشد شهری، وقتی پیش نویس سندی به صورت مبهم و با فشارهای فراوان به شورا نمایش شود، اعضای شورا مساله می شوند. شورا حدود ۲۰ روز درگیر اصلاح و بررسی و ترمیم و تنظیم وضعیت بودجه بوده درحالی كه وظیفه شورا این نیست، چونكه بودجه باید به صورت مرتب و منظم به شورا نمایش می شده است. معتقد بودم كه بودجه باید برگردد ولو اینكه فشار بر روی شهرداری ایجاد كند. در این راستا باید نظرات شورا در نظر گرفته شود و احكام برنامه سوم بطور واضح و مشخص در بودجه لحاظ شود. از طرف دیگر، نقدهای دیگری به بودجه وارد است. با نگاهی به الگوی مناطق، اعتبارات منطقه ای در منطقه یك بیشتر است. اگر نسبت جمعیتی ملاك باشد، منطقه ۴ بیشترین جمعیت مناطق را در شهر تهران دارد و رتبه سوم بودجه را داراست. اگر گستره و پهناوری مد نظر باشد، منطقه ۱ پهناورترین منطقه نبوده است؛ بدین سبب حركت به سمت عادلانه تر شدن را باید مد نظر گرفت. از طرف دیگر، كمترین بودجه به منطقه ۹ متعلق می باشد. این منطقه از نظر جمعیتی، جزو پرجمعیت ترین منطقه به شمار نمی رود ولی به مدلول این نیست كه آخرین بودجه باید به آن تعلق بگیرد. وی افزود: نگهداشت، ترمیم و اصلاح فضاهای شهری منطقه ۹ مسئله جدی است. از طرف دیگر پلازاها و فضاهای عمومی شهری این منطقه زیاد است. شاید جمعیت ساكن منطقه ۹ زیاد نباشد ولی بخش زیادی از گردش جمعیت متحرك در شهر، از محوری عبور می كند كه در منطقه ۹ قرار دارد. فشاری كه منطقه ۹ از گذر جمعیت و به سبب فضای عمومی و ماندگاری جمعیت طی ساعاتی از روز تحمل می كند، متناسب نیست. وی افزود: بررسی ها نشان داده است منطق بودجه ریزی تغییر پیدا نكرده است. اگر منطق بودجه ریزی تغییر پیدا كرده بود باید در بودجه سال ۹۸ شهرداری، تغییر مشاهده می شد، ضمن اینكه فشارها بر حوزه فرهنگی و اجتماعی افزایش یافت درحالی كه به مشاركت مردم برای حركت به سمت بهبود نیاز است. مسئله دیگر این است كه پرداخت عوارض و هزینه ها در شهر عادلانه نیست كه در این راستا باید با مجلس و شورای عالی استان ها مذاكره نماییم تا نظام پرداخت عوارض با شرایط متناسب شود. در ارتباط با پرداخت عوارض سالانه كه توسط افراد پرداخت می شود، تفاوتی ندارد كه فرد ساكن كدام منطقه تهران باشد درحالی كه از نظر مرغوبیت و قیمت با سرمایه گذاری تفاوت زیادی وجود دارد. بطور مثال امكان دارد فردی ساكن مناطق ۱، ۲ یا مناطق ۱۹ و ۲۲ باشد، بدین سبب نظام عادلانه باید به گونه ای طراحی شود كه كسی كه در منطقه ای با مرغوبیت بالاتر ساكن است، به سبب تراكم فروشی و فشردگی بیشتری كه به ناحیه شهر تحمیل كرده است، قیمت بیشتری عوارض بپردازد، بدین سبب فقط بحث منطقه نیست، بلكه باید عوارض متفاوتی از افراد ستاندن شود و اگر چنین نظامی به درستی طراحی شود، حتی می تواند بخش های كمتر برخوردار را به سمت معافیت های قانونی ببرد كه فشار بر روی مردم كم شود. وی با بیان این خیلی از مردم شهر عملاً بدهكار هستند. در نتیجه لزوم و تضمین اجرایی محكمی وجود ندارد كه افراد را ملزم به انجام كاری كند اظهار داشت: این مسئله را قبول دارم كه باید پولی وجود داشته باشد تا بتوان آنرا خرج كرد، اما معتقدم ما به جای اینكه از ورزشگاه و فضای عمومی برای شهر درآمدزایی نماییم، می توانیم با اصلاح این نوع نظام عوارضی، هم عادلانه، هم دقیق و هم قابل پذیرش قسمتی از درآمدهای شهر را به شیوه پایدار برای مردم تأمین نماییم، البته زحمت زیادی می برد، چونكه همیشه ساده ترین راه، بهترین راه نیست. فخاری با اشاره به اینكه باید بتوان سوبسیدها و حمایت گروه های مختلف شهروندی را نظام مند كرد اظهار داشت: زمان زیادی پیش رو وجود ندارد. اتفاقی كه باید در ارتباط با بودجه سال دوم شهر تهران رخ می داد و محقق نشد. این عضو شورای شهر تهران معتقد است: شورای شهر تهران می توانست بودجه سال ۹۸ را به شهرداری برگرداند و از آنها می خواست كه وظایف قانونی شان را به درستی انجام دهند. من رد بودجه سال ۹۸ شهرداری را نوعی پشتیبانی از مدیریت شهری می بینم كه مدیریت شهری این جرأت را می داشت تا سنت غلط بودجه نویسی را كنار بگذارد و به شیوه پذیرفتنی تر و مناسب تری برسد. باید پذیرفت بودجه نویسی مشاركتی در چنین شرایط و فاصله زمانی، امكان پذیر نیست ولی می توان بودجه را با رویه متفاوتی نوشت؛ این اِشكال فقط به شهرداری وارد نیست بلكه به كل كشور وارد است، درحالی كه مانند یك قانون نوشته و نانوشته سنتی، صد سال است كه بودجه به صورت سنتی عمل می كند درحالی كه شرایط حال حاضر شهر، تهران ۵۰ سال پیش نیست كه به همان شیوه قبلی بودجه نویسی شود.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب